“Dünyanın en güzel aşk hikâyesi.” Louis Aragon Neşeli, şakacı, sürekli türküler söyleyen çok güzel bir kadındır Cemile. Savaştaki kocasının erkek kardeşi, yani Cemile’nin “kiçine bala”sı ile su sızmaz arasından. Bir gün ikisi, köyde bir başına yaşayıp giden yaralı asker Danyar’la birlikte, çuvalarla buğday taşıma işine koyulurlar. Bir akşam dönüş yolunda Danyar türkü söylemeye başlayınca bu sesiz, kimsesiz, tuhaf adamın ruhunun derinliklerinde sakladığı yaşam sevinci duyurur kendini. Bu, güz vakti filizlenen bir aşkın da ilk tohumudur… “Tanrım, o ne güzelikti öyle! Ruhunun bütün zenginlikleri, aşkının coşkunluğu bu çehreden olduğu gibi okunabilirdi. Gene de seyretiğim bu çehreden fazla bir şey anlamazdım. Şimdi bile şu soruyu kendime sık sık sorarım: Aşk denen şey resamın, ozanın esinlenmesi gibi bir esinlenme midir acaba?”