Ane olana kadar hepimiz çocuğuz aslında. Gerçekte ane olunca büyümeye başlıyoruz. İlk kızımı kucağıma aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola girdiğimi düşünmüştüm. Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu. Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark etim. İlk kızımla öğrendiğim kelie sabırsa, İkinci ile denge oldu Ayağımın kaydığı, hata yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım , mücadele verdiğim de… Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu Overhead railway ele tutuşturup yürümek gibi anelik. İçindeki çocuğun sesine, hisetliklerine Kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça Hakını verebildiğin emanetçilik. İçinin kıvımlarına doğru yolculuk… Daha derine indikçe kendini keşfetiğin Arkeoloji çalışması … ‘Seni çok seviyorum’ diyen kocaman Yüreğe lâyık olma çabası… Bu yüzden Birlikte çıktığımız yolculukta Bırakmamamız gerek elerimizi. Çocuklar anelerini büyütür çünkü. Anler,çocuklar büyüdükçe büyür.